«برای من پرداختن به موسیقی به منزله پرداختن به یک حرفه نیست، پرداختن به یک هنر به مفهوم مصطلح آن نیز نیست. یکی دانستن یا همسو پنداشتن هنر و حرفه نیز مورد نظر نیست. موسیقی برای من ابزاری نیست که بتواند صرفاً احساس را بیان کند و ابزاری نیست که بتواند صرفاً اندیشه را انتقال دهد؛ زیرا به گمان من بیان احساس و بیان اندیشه به تنهایی قلمروهای محدودی هستند که از پهنه بی‌پایان حیات. موسیقی برای من مهم‌ترین انگیزه برای تداوم زندگی است با همه ابعاد آن و شاید بدانیم که ابعاد زندگی - و نه تنها زنده بودن - بسیار پیچیده و رنگارنگ است... وقتی به گذشته می‌نگرم، می‌بینم که با وجود فراز و نشیب‌ها توانسته‌ام زندگی کنم و فقط زنده نباشم و تلاش من در راستای دستیابی به انعکاس‌ها و جنبه‌های متنوع وجود انسانی بوده است.»
اینها را «محمدرضا درویشی» می‌گوید. نویسنده، آهنگساز و پژوهشگرِ بزرگِ موسیقی ایران که همچنان مشغول کامل کردنِ دایره‌المعارفِ سازهای ایرانی است. او اما تا پایانِ سال جاری یک اثر نیز به انتشار درخواهد آورد با نامِ «موسیقی تربتِ جام» و در آن آثار چهار استادِ موسیقیِ این منطقه را آورده است. هنرمندانی چون غلام‌علی پورعطایی، نورمحمد درپور، عبدالله سرور احمدی و غلام‌علی نی‌نواز.